کد مطلب:50377 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » قرآن

با اينكه خداوند مي دانست حضرت عيسي مردم را به پرستش از خودش دعوت نكرده چرا از عيسي سئوال كرد

به مرور زمان و به دلايل مختلف؛ از جمله نحوه تولد و سخن گفتن حضرت عيسي(ع) در بدو تولد و معجزه هاي خارق العاده ديگر (مثل زنده نمودن مردگان به اذن خدا) و ... موجب شد كه انحرافاتي توسط مريدان كوتاه فكر و معاندان به وجود آيد، به طوري كه گروهي از آنان اقدام به پرستش آن حضرت و مادرش حضرت مريم كردند و ديگران را نيز به اين عمل تشويق نمودند تا جايي كه مكتب يكتاپرستي آن حضرت را به انحراف كشيدند و اين انحراف تاكنون نيز ادامه دارد و در آيات مورد بحث، خداوند سبحان به جاي آن كه خود ادعاي واهي مسيحيان را تكذيب نمايد و حضرت عيسي(ع) را از اين تهمت بزرگ تبرئه كند، به شيوه پرسش و پاسخ (استفهام انكاري) از آن حضرت سؤال مي فرمايد كه آيا تو چنين مطلبي را ادعا نموده اي؟ و او با زبان خود، حقيقت و واقعيت را براي مردم بيان مي كند كه چنين نيست. اين گونه بيان مطلب، تأثير بيشتري در هدايت مريدان و روشن شدن حقيقت و واقعيت براي مردم دارد و توضيحات اضافه اي كه پس از انكار ادعاي مريدان توسط آن حضرت بيان مي شود، مردم را از گمراهي خارج كرده و به سوي نور هدايت سوق ميدهد؛ چنان كه آن حضرت در پاسخ مي فرمايد: «تو منزهي، مرا نرسد كه [درباره خويشتن ]چيزي را كه حق من [و در حد من ] نيست بگويم؛ [چه ] اگر گفته بودم، تو قطعاً آن را مي دانستي. آنچه در نفس من است تو مي داني و ... جز آنچه را به آن فرمان داده اي، چيزي نگفته ام [؛ بلكه گفته ام ] كه، پروردگار من و پروردگار خود را عبادت كنيد». از اين رو هم چنان كه از آيات شريفه استفاده مي شود، خداوند - تبارك و تعالي - از همه چيز آگاه است و هدف از اين گونه محاوره ها، روشن شدن حقيقت براي مردم است. نظير اين گفت وگو را در سوره «تبارك» مشاهده مي كنيم؛ آن جا كه مأموران جهنم از اهل دوزخ سؤال مي كنند: «مگر مأمورين و منذرين الهي براي هدايت و انذار شما نيامده بودند [كه شما به خاطر گناهان و نافرماني ها] گرفتار عذاب شده ايد؟» اهل دوزخ جواب مي دهند: «بلي! پيامبران آمده بودند؛ ولي ما آنان را تكذيب كرديم و گفتيم: خداوند چيزي نازل نفرموده است [و شما دروغ مي گوييد] و در گمراهي بزرگي هستيد». و در آيات بعد مي فرمايد: «اينها چه اظهار نظر نكنند و چه آشكار كنند، خداوند، از نظرشان آگاه است (بذات الصدور)». اين گونه محاوره ها براي اقرار گرفتن و اعتراف نمودن افراد به خطاي خود و يا براي اظهار نمودن حق و حقيقت و تكذيب افكار غلط ديگران است.